GERÇEKLİKLERİM

Arafın küçüğü olur mu hiç! Küçük deyip avutuyorum kendimi işte…

Yalnızlık tek kalmak, ses duymamak değilmiş, sağır kalmak ve anlaşılmamakmış…

Avuçlarımda tutuyorum sorumluluklarımı, bozuk para gibi harcamayı düşünüyorum.

Ben istememiştim ki bana verdi. Ben hiç hayal bile etmemiştim ki şimdi de kırılıyorum bu hiçliğe! 

Yazık içimdeki harflere; sıra bulup da dizilemiyorlar ve anlatamıyorlar derdimi.

Ne güzeldi eskiden, bir ben bilirdim acımı ve yaşarken yansıtmazdım aynalarıma. 

Uzak mesafelere verdiğim bir değer yoktu ondandı ya bu denli fırtınaların durak kurmadığıydım. 

Esse de rüzgar saçımı okşamak içindi, kıyamazdı o bana. Ben onu dost etmiştim de… 

Tabi şimdi öfkeli, hani bir ben vardım küçük patikanda ve yoktu gözümde iki türlü hüzünler. 

Uzak olan bu hislerde, almamıştılar ya beni girdaplarına. 

Burnum göklerde diye yaklaşamışlardı ya. Boğuluyorum, açılsa bir kapı sormadan atılacağım. 

Ben aslında özledim kendimle kalmayı. Offf ne uzun zaman oldu bu hırçın kızı dinlemeyeli. 

Masal yaşıyordu, halbuki onun neyine Heide ve Peter… 

Kalktı gene asi damarı, isyanda Heiste’ya ve Eros’a. Hele Eros; haddini bilmez işte.. 

Ya Heistea utanmaz hani hiç düşmezdi, yıkılmazdı. 

Verdi ateşi ellerime ben Tanrı mıyım ki ellerimde tutabileyim kızıllığı… 

Ey kader çiz hadi bana çook uzaklarda küçük bir tepe. 

Birkaç çocuk yok yok alırım ben bizimkileri, sen orda dört kişilik yer aç bize. 

Boyumdan büyük otlar ve dalları göğe uzanan ağaçlar… 

Huzur olsun ve değerlerimi geri ver bana… 

Bana göre bir köylü olsun orda, benim dünyamdan geçmiş insanlar… 

Bak nasıl kahkaha atacağız ve bak nasıl çenem yerlerde… 

Heista da Eros da kırık hayaller iade ettiler. Elimden gelse kaçardım, kitap satırlarına… 

Sevgiyi yazan, huzuru yazan… Film karelerinden bir arşiv kendime… 

İyi değilmiş çok izlemek filmlerdeymiş meğer gerçeklerim, “Gerçekliklerim”